VARÚÐ - inniheldur orðin blautur og stinnur...

Það var ausandi rigning. Hann stóð einn og horfði á hafið og fann hvernig rigningin seitlaði niður um stæltan og stinnan skrokkinn sem nú var orðinn rennandi blautur.
Andvarp. Hvernig gat svona verið komið.

Eru það rétt að sumir hlutir séu of góðir til að endast?
Er hamingjan það fallvölt að aldrei skuli stóla á hana?

Bíll. Æ bara hann haldi áfram og láti mig vera.

Fyrsta augntillitið - það var eins og eldur og ís mættust og úr varð mikið og stórt stöðuvatn. Tveir einstaklingar hófu sund saman.
Fyrsta snertingin - hrollur liðaðist um hann, byrjaði neðst og færði sig ofar þar til hann varð að hrista sig til að losa líkamann við minninguna um atlot sem aldrei hann fyndi aftur.

Minningarnar liðu um huga hans eins og gamlar, illa lýstar myndir, svo illa leið honum.

Sambandinu var aldrei ætlað að endast, fólk hefur engan skilning.

Til að byrja með voru snertingarnar léttar og hikandi en með tímanum, þegar líkamar þeirra voru farnir að þekkjast urðu þær ákveðnari og harðari en þó blautari og mýkri.....

Bíllinn var farinn, aftur stóð hann einn með hafinu og minningunum.

Hann leit í kringum sig. Allt við þennan stað minnti hann á unaðinn sem tvær einmana sálir geta veitt hvorri annarri, hver hóll og hvert visið blóm. Fætur hans virtust vera að gefa sig, hann leit niður og tók eftir að í kringum hann hafði myndast drullusvað. Hann lagðist niður.

Getur verið að þetta hafi verið hin fullkomna hamingja - það að bíða eftir að hlutverki dagsins lyki til þess að komast í snertingu við unaðinn?? Hamingja er þá ekki annað en hóll. Förinni er heitið upp hólinn þar til toppnum er náð og svo liggur leiðin ekkert nema niður. Eða eru hólarnir fleiri en einn? Hann hóf að velta sér upp úr svaðinu.

Tómt - stuna - brostið hjarta.

Maður kom gangandi.

Komdu nú vinur minn. Búinn að losa okkur við hanaskömmina. Það var alveg ferlegt að sjá hvað hann ataðist í þér þessi fiðraði bjáni. Þú sýndir enn og sannaðir hversu mikill gæðingur þú ert Blakkur minn að hafa ekki bitið hann í sundur í eitthvað af þeim skiptum sem hann rölti fram og til baka á bakinu á þér og ég tala nú ekki um þegar hann var farinn að hoppa og narta í þig. Ég hefði alveg skilið þig ef þú hefðir einfaldlega bitið af honum hausinn í stað þess að strjúka honum með snoppunni, en það er víst margt skrítið í hestshausnum hahaha....

Hann stóð treglega upp. Ef þú aðeins vissir.